΄Τα νευροδιαφορετικα παιδια διδάσκουν γνώση’, πανω σε αυτην τη φραση βασιστηκε ολη η σχεδιαστικη προσεγγιση για την ολικη μεταμορφωση ενός χωρου με προηγουμενη χρηση συνεργειου αυτοκινητων , σε ενα προτυπο θεραπευτικο κεντρο για παιδια.
Η σωστη διαρρυθμιση των χωρων με τις καταλληλες χρωματικες επιλογες, την καταλληλη μελετη φωτισμου, την χρηση οικολογικων υλικων στα δαπεδα & στα αξεσουαρ και η ευελικτη διαταξη των επιπλων, όλα στοχευουν ώστε ο αρχιτεκτονικος σχεδιασμος να επιτελεσει καθοριστικο ρολο στο θεραπευτικο εργο του κεντρου.
Ο αρχιτεκτονικος σχεδιασμός χωρων για παιδια που χρειαζονται σε καποιο σταδιο της ζωης τους θεραπεια, δεν ωφελεί μόνο τα ιδια τα νευροδιαφορετικα παιδια. Οι απλοι λειτουργικοι χωροι με ευελιξια, η σωστη ακουστική, ο καταλληλος φωτισμός, η ξεκαθαρη χωρική διαμόρφωση των δραστηριοτητων, τα καταλληλα υλικά, οι σωστοι χρωματικοι συνδυασμοι, η συνδεση με την φυση κ.α., είναι απαραίτητα στοιχεια στον ποιοτικό σχεδιασμό ενός χωρου που θελουμε να εχει θετικη αλληλεπιδραση με τους χρηστες του.
Κατανοώντας πώς τα νευροδιαφορετικα άτομα βλέπουν τον περιβάλλων χωρο, μπορουμε να βελτιωσουμε αισθητα τη ζωη τους και να συμβαλλει ο χωρος στη θεραπευτικη διαδικασια. Οι χώροι που εχουν ‘ροη’, είναι ευκολότεροι στην επεξεργασία, η χρήση της διαδοχικής κυκλοφορίας, η αποθήκευση για τα μη απαραίτητα αντικείμενα, η υποδιαίρεση χώρων, μπορούν να βοηθήσουν τα νευροδιαφορετικα άτομα να εστιάσουν καλύτερα και να επεξεργαστουν με μεγαλυτερη ευκολια τις πληροφοριες που δεχονται.
Οσον αφορα την αναγκαιοτητα της δημιουργιας της πολυαισθητηριακής αιθουσας S.I. (Sensory Intergration) το αρχιτεκτονικό γραφείο παιδοκεντρικου σχεδιασμού BabyEcoDesign, προσέγγισε το σχεδιασμό της, βάσει της αποτελεσματικότητας της λειτουργίας της: η θεραπεία που πραγματοποιείται σε αυτή την αίθουσα προσφέρει διέγερση, χαλάρωση και ευχαρίστηση των αισθητηρίων οργάνων, καθώς και αισθητηριοκινητικές και κοινωνικές εμπειρίες, δίνοντας μεγάλη έμφαση στην αισθητικοκινητική ανάπτυξη του παιδιού. Οριζονται εξατομικευμένοι θεραπευτικοί στόχοι, ανάλογα με το πόρισμα της αξιολόγησης κάθε παιδιού, προσθέτοντας ή αφαιρώντας τον αντίστοιχο εξοπλισμό, ο οποίος δεν χρειάζεται ως μόνιμη εγκατάσταση στο χώρο. Συνεπώς το σημαντικό κομμάτι είναι το σταθερό “φόντο” του χώρου, ώστε να παρεχει την απαραίτητη ευελιξία στον θεραπευτή και τον θεραπευόμενο κατά τη διάρκεια της εξατομικευμένης θεραπείας.
Εάν προσεγγίσουμε το σχεδιασμό μέσω του φακού της νευροδιαφορετικοτητας, δεν τονιζουμε την τυποποίηση των συγκεκριμενων χωρων, κατι που είναι πολύ γενικευμενο, συνεπως και σχεδον αχρηστο σαν προσεγγιση, αλλα μπορουμε να δημιουργήσουν διαχρονικούς, λειτουργικούς και γιατι όχι, θεραπευτικους χώρους για όλους.
