Ως αρχιτεκτονας χωρων παιδοκεντρικου σχεδιασμου, ο τροπος που εβλεπα την αρχιτεκτονικη και τον δομημενο κοσμο γενικα, επιβεβαιωθηκε απολυτα, πριν μερικα χρονια, μετα την αφιξη των παιδιων μου. Χωροι που δεν ηταν σχεδιασμενοι ανθρωποκεντρικα, πολύ απλα δεν ηταν και για παιδια. Θεωρουσα την παρουσια ενός πολιτισμενου δομημενου περιβαλλοντος & αστικου ιστου απαραιτητη για την ομαλη καθημερινοτητα μας, την προσβασιμοτητα σε ολους τους χωρους για ολους τους ανθρωπους, την σωστη κυκλοφορια πεζων, λειτουργικους εσωτερικους χωρους (ευρυχωρα ασανσερ και WC κ.α)
Πολλες φορες διαβαζω και ακουω συζητησεις για πολεις φιλικες προς τα παιδια- οικογενειες και αναρωτιεμαι γιατι αυτος ο διαχωρισμος; Aν ο αστικος ιστος μιας πολης είναι δομημενος ετσι, ώστε να κυριαρχει δικαιοσυνη σε ολες τις πληθυσμιακες ομαδες, για ποιο λογο να διαχωριζουμε μια πολη ως family friendly ή μη; Και φυσικα το ιδιο ισχυει για τις εκπαιδευτικες ή παιδικες ψυχαγωγικες εξειδικευμενες δραστηριοτητες. Μια πολη είναι φιλικη προς τα παιδια & τις οικογενειες όταν είναι μια πολη ανθρωπινη.
Αν και τα τελευταια χρονια, γινονται πολλες προσπαθειες να αποκτησουν οι πολεις ένα χαρακτηρα φιλικο προς τα παιδια, αυτό μενει στο επιπεδο μονο των δραστηριοτητων. Η καθημερινοτητα πολλες φορες είναι απογοητευτικη, συνθηκες μη ασφαλους διαβιωσης-υγιεινης σε πολλα επιπεδα, πολλες φορες ‘υποχρεωνουν’ τις οικογενειες να πηγαινουν σε μερη οπου δεν θα πηγαιναν σε άλλη περιπτωση, μονο και μονο επειδη προσφερουν συνθηκες ‘φιλικες προς τα παιδια’, τιποτα άλλο δηλαδη από το να παρεχουν την απαραιτητη δοση πολιτισμου. Ισως αν ξεκινουσαμε να αλλαζαμε νοοτροπια, να μην διαχωριζαμε τις πληθυσμιακές ομαδες, να ειχαμε μια πιο σφαιρικη σκεψη, με γνωμονα την συνύπαρξη ολων των ανθρωπων και στη συνεχεια παρεχοντας τους την καλυψη των βασικων τους αναγκων, τοτε μια πολη ανθρωποκεντρικη, θα ηταν αυτοματα και ‘φιλικη προς τα παιδια’. Ας ξεκινησουμε ετσι απλα…
Οντάριο
Όσλο
