Φωτογραφιες: BabyEcoDesign Project
Το αυτονόητο:
Πως θα ένιωθαν τα παιδιά, εάν όταν βίωναν μια αδιαθεσία όταν είναι στο σχολείο τους, μακριά από τους γονείς τους (το συναισθηματικό τους καταφύγιο) αντί να ‘απομονωθούν’ σε μια αίθουσα με ένα ψυχρό κρεβάτι εξέτασης, ένα σκληρό πάγκο καθίσματος, μηδενικά χαλαρωτικά ερεθίσματα, συχνά με ελλιπές φωτισμο…, περιμεναν σε ένα χωρο με αρμονια, σε μια αίθουσα με ελευθερία κινήσεων, που θα μπορούσαν να ξαπλώσουν, να καθίσουν όπως τους πρόσταζε το σώμα τους εκείνη τη στιγμή, να χαλαρώσουν λίγο και να μπορέσουν ετσι να αφουγκραστουν το ίδιο τους το σώμα, τα δικά τους συναισθήματα;
Στην ισχύουσα νομοθεσία του σχεδιασμού εκπαιδευτικών κτιρίων (παιδικοί σταθμοί, νηπιαγωγεία κ.α.) υπάρχει ο σχεδιασμός ενός χώρου, όπου το παιδί που αισθάνεται αδιάθετο περιμένει τους κηδεμόνες του να έρθουν να το πάρουν. Αυτός ο χώρος για κάποιον εντελώς ακατανόητο λόγο ονομάστηκε ‘αίθουσα μόνωσης’ και δυστυχώς αντιμετωπίζεται έτσι. Συνήθως αυτοί οι χωροι αντιμετωπιζονται με προχειροτητα, χωρίς καμία τεχνογνωσία και εξειδικευμένες γνώσεις. Για να χαρακτηριστεί ένας χώρος αρμονικός χρειάζονται πολλοί παράμετροι, ένας είναι όμως πάντα βασικός: να έχει ελευθερία κινήσεων, να είναι ευέλικτος & να προσαρμόζεται στις ανάγκες του παιδιού κάθε φορά μοναδικά.
Σκεφτείτε ένα παιδί 3,4,5 χρονών να έχει ήδη εκδηλώσει το σώμα του, ότι του ζηταει απεγνωσμένα φροντίδα (πονος=το σώμα φωνάζει, υπάρχει μια δυσαρμονία ήδη στο συναισθηματικό κομμάτι) & εμείς αντί να του προσφέρουμε αυτήν την αίσθηση της ασφάλειας & της αποδοχής, το απορρίπτουμε πολλαπλά απομονώνοντας το σε ένα ψυχρό περιβάλλον. Τι επιπλέον αρνητικά συναισθήματα του δημιουργούμε; Aγωνία, άγχος, φόβο, απόρριψη, ‘όταν αρρωσταίνω οι φίλοι μου, η δασκάλα μου δεν με θέλουν’…
Αυτονόητο επίσης:
Δεν θέλουμε να αρρωστήσουν και τα υπόλοιπα παιδιά, αλλά θέλουμε και το ίδιο το αδιάθετο παιδί να αναρρώσει πιο γρήγορα, πιο εύκολα- το ανοσοποιητικό, αυτό το πανίσχυρο σύστημα, ενισχύεται δραστικά όταν δεν υπάρχει φόβος-, ίσως να βιώσει μέσω της διαδικασίας της ασθένειας ότι… η αγάπη & η αποδοχή είναι μεγάλο φάρμακο; Πως θα ήταν ο κόσμος αύριο, όταν αυτά τα παιδιά που μεγαλώνουν με αγάπη & αποδοχή γίνουν ενήλικες;
Στις περισσότερες περιπτώσεις το πρόβλημα -άρα και η λύση του- ξεκινά από τον ορισμό του. Όχι δεν ‘απομονώνουμε’ έναν άνθρωπο, ειδικά όταν είναι άρρωστος, τον φροντίζουμε με αγάπη, ειδικά σε αυτήν τόσο σημαντική & ευαίσθητη χρονική περίοδο του ανθρώπου, την παιδική ηλικία. Τόσο απλά, ξεκινά μια διαφορετική προσέγγιση πρώτα σαν φιλοσοφία ζωής και μετά στην εφαρμογή του στην πράξη με τη διαμόρφωση των κατάλληλων χώρων αλλα παραλληλα & την απαραίτητη στήριξη από τους εκπαιδευτικούς. Το αυτονόητο.
Φωτογραφίες: Έργο BabyEcoDesign, Χώρος Φροντίδας στον Παιδικό Σταθμό-Νηπιαγωγειο ‘Αδαμάντιος Σχολή’ στη Θεσσαλονίκη
