Η σχολική αίθουσα ως μέσο αγάπης για τη γνώση, τη μάθηση & τη ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών
O αρχιτεκτονικός σχεδιασμός της σχολικής αίθουσας μελετάται ως χώρος, ο οποίος στεγάζει και καθορίζει την διαδικασία της μάθησης. Εμπεριέχει επίσης, ένα σύστημα παραμέτρων απαραιτήτων για τις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των μαθητών και μεταξύ του διδασκάλου και των μαθητών. Συγχρόνως η δομή της σχολικής τάξης ως χώρος, εξαρτάται από την φιλοσοφία που ακολουθεί το σχολικό σύστημα και τους στόχους που θέλει να επιτύχει ο εκπαιδευτικός. Η σχολική αίθουσα, ως χώρος έχει σημαντικές επιδράσεις στην ψυχολογία των παιδιών – μαθητών, ανάλογα με τον φωτισμό τους, τη διάταξη του εξοπλισμού τους, τα σχήματα και τα χρώματα, προσφέρουν ερεθίσματα στο παιδί και επιδρούν στην ανάπτυξη της κοινωνικής τους συμπεριφοράς καθώς αποτελούν και ευκαιρία για αισθητηριακή & γνωστική ανάπτυξη στο παιδί. Η σχολική αίθουσα, επομένως είναι ένα σύνολο αλληλοεξαρτώμενων παραγόντων: υλικών, παιδαγωγικών και ψυχοκοινωνικών, με απώτερο σκοπό την αγάπη για τη γνώση & τη μάθηση.
Η εξέλιξη της σχολικής αίθουσας, από έναν χώρο με δασκαλοκεντρική παιδαγωγική διαδικασία, κρινεται σημερα απαραιτητο οσο ποτε, να αποτελεσει ένα ανοιχτο χωρο που να προαγει τη συνεργασια & την αλληλεπιδραση μεταξυ των μαθητων και μαθητων-εκπαιδευτικου. Προσωπικα, δεν θα σταθω στον ορισμο, αν αυτό λεγεται παιδοκεντρισμος, οpen learning space, collaborative learning ή post-covid classroom. Αυτό που μας ενδιαφερει είναι επιτελους να γινει κατανοητο, ποσο οφελιμο είναι τα παιδια να μαθαινουν μεσα από χωρους που συντελουν στην αγαπη για τη γνωση, μαζι με δασκαλους που προαγουν τις ιδιες αξιες.
