Η εκπαιδευτικη διαδικασια στη φυση δινει στα παιδια την πολυτιμη ευκαιρια να μεγαλώσουν την αυτοπεποίθησή τους, την ανεξαρτησία τους & να αξιοποιησουν στο μεγιστο τις δυνατότητές τους. Υπαρχει κανεις που δεν το θελει αυτο;;
Μόλις πριν δυο-τρεις γενιές τα περισσότερα παιδιά περνούσαν τις ημέρες τους στα χωράφια, στις άκρες του δάσους, στις ακροθαλασσιές… αλλά και μέχρι τη δεκαετία του ’80 ξόδευαν τον ελεύθερο χρόνο τους στο ύπαιθρο, χρησιμοποιώντας πεζοδρόμια, δρόμους, αλάνες, κ.λπ.
Σημερα, το 2020 για την αποφυγη μεταδοσης του ιου, (εξω στη φυση δεν χρειαζονται τοσα παιχνιδια και επιφανειες που θα πιασουν τα παιδια, διατηρηση φυσικης αποστασης κ.α) αρχιζουν να σκεφτονται σοβαρα το ενδεχομενο να βαλουμε ξανα ουσιαστικα τη φυση στην καθημερινοτητα μας και συγκεκριμενα στην εκπαιδευτικη διαδικασια…
Η Cameron Sprague, επικεφαλής της ομάδας στο βρεφονηπιακό σταθμό Stramash, στη Σκωτια δήλωσε: “Πάντοτε ο έλεγχος των λοιμώξεων είναι ευκολότερος σε εξωτερικούς χώρους: δε συναντάμε καταστάσεις όπου ένα παιδί κολλάει ανεμοβλογιά και μετά κολλάει το ένα τρίτο του σχολείου”. Ο εξωτερικός χώρος επιτρέπει την κοινωνική απόσταση να συμβεί πιο φυσικά, πρόσθεσε η Sprague. “ Τα παιδιά μπορούν να παίξουν ελεύθερα έξω. Έχουμε σνακς και μεσημεριανά γεύματα για να αποφύγουμε να συγκεντρώνονται μαζί σε μια κλειστη αιθουσα και να πλένουν τα χέρια τους ανά μια ώρα.”
Αυτός μπορεί να είναι ο τρόπος που η εξωτερική μάθηση προωθείται, αλλά πρόκειται για πολύ περισσότερα από τον έλεγχο των λοιμώξεων. Οι εκπαιδευτικοί χρειάζονται υποστήριξη για να το κάνουν αυτό: υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείτε να διδάξετε στην ύπαιθρο, αρκεί να σκεφτείτε δημιουργικά. Οι επαγγελματίες υπογραμμιζουν ότι η εκμάθηση σε εξωτερικούς χώρους είναι μια ειδικότητα που απαιτεί εκπαίδευση και εμπειρογνωμοσύνη, και όχι κάτι που μπορεί να μεταφερθεί άμεσα σε συμβατικά σχολεία που διαθέτουν ευρέως ποικίλους διαθέσιμους εξωτερικούς χώρους. «Είναι μια πρόκληση να περιμένουμε από μια εθνική λογική εσωτερικής διδασκαλίας να καταλάβει ξαφνικά πώς να προσφέρει μια ολοήμερη υπαίθρια φροντίδα», δήλωσε ο Forsyth. «Αλλά θα ήταν ένα τεράστιο αποτέλεσμα για τη χώρα εάν τα οφέλη της υπαίθριας διδασκαλίας ενσωματώνονταν σε όλα τα σχολεία.»
Σχολεια της Φυσης, σχολεια του Δασους, σχολεια που προωθουν την ουσιαστικη επαφη των παιδιων με τη φυση, ανεξαρτητου ονοματοδοσιας, ισως τωρα σε αυτην την περιοδο μπορουμε να εμπνευστουμε & να το δουμε ως ευκαιρια και να μην εστιαζουμε στον κινδυνο.
Ακομα και σε κάποια παιδιά που δεν έχουν καλές επιδόσεις στην τάξη, ενθαρρύνονται όταν ερχονται σε επαφη με τη φυση να αναπτύξουν την έμφυτη περιέργειά τους και το κίνητρο για να μάθουν. Μπορεί να προέρχονται απο μη-ακαδημαϊκό οικογενειακό περιβάλλον, μπορεί να έχουν μια μικρή δυσκολία στην συγκέντρωση, ή να μην μπορούν αν αισθάνονται άνετα στην τάξη. Τα αγόρια συνήθως, προτιμούν να είναι έξω και να μαθαίνουν με τον δικό τους τρόπο.
Στα πλαίσια σημαντικής έρευνας στις ΗΠΑ, μαθητές με προβλήματα συμπεριφοράς που συμμετέχουν στα προγράμματα «Το Περιβάλλον ως Πλαίσιο Ένταξης για την Εκμάθηση» (EIC), δημιούργησαν λιγότερα πειθαρχικά προβλήματα σε σχέση με τους συμμαθητές τους που ακολουθούν τον παραδοσιακό τρόπο εκπαίδευσης. Ομοίως, τα Δασικά σχολεία έχουν αποδειχθεί ότι βοηθούν τα παιδιά που χρήζουν ειδικής αγωγής , συμπεριλαμβανομένων περιπτώσεων παιδιών με Ελλειμματική προσοχή – Υπερκινητικότητα και αυτισμό. Η Λίλι Πλακ (Lili Pluck), βοηθός σε δασικό σχολείο στο Ασντον , λέει : «Το να συνειδητοποιείς τι βρίσκεται γύρω σου, να εκτιμάς τη φύση και να χαίρεσαι την ελευθερία, το χώρο και την αίσθηση της γαλήνης, εντάσσεται στα πλαίσια της εκμάθησης.»
Μαθαίνουν να συνεργάζονται μέσα απο ομάδες παιχνιδιών και να χαίρονται την παρέα των άλλων όσο παίζουν και χαλαρώνουν. Ο συνδυασμός της ελευθερίας και τις υπευθυνότητας αποτελεί σημαντικό παράγοντα και είναι ιδιαίτερα εποικοδομητικός στα παιδιά που υποφέρουν απο έλλειψη αυτοπεποίθησης . Τα παιδιά έχουν την ελευθερία να ανιχνεύουν την περιοχή μέσα στη φυση, αυτό βοηθάει τα παιδιά να μαθαίνουν και α διαχειρίζονται την δική τους ασφάλεια.
Επρεπε να ερθει μια πανδημια, με ολες τις σοβαρες συνεπειες της και να ξαναγυριζουμε –δυστυχως δειλα δειλα- στο αυτονοητο: ο ανθρωπος είναι εξαρτημενος από τη φυση. Οσο τη φροντιζουμε & ζουμε με αυτην, τοσο μεγαλυτερες πιθανοτητες εχουμε να αφησουμε ένα κοσμο καλυτερο στα παιδια μας, αυτος δεν είναι και ο σκοπος μας;;
Πηγες:
Φωτογραφια:
